ایران سرای امید

کتاب «ایران سرای امید» تألیف ملیحه اسکندری است و ترجمه به زبان انگلیسی این کتاب را فرامرز غنی بر عهده داشته و همچنین عکاس این کتاب هم افشین بختیار بوده است. در مقدمه‌ی این کتاب می‌خوانید:

«پارس‌ها از دیگر اقوام آریایی بودند که در جنوب این منطقه سکنی گزیده و آن را پارسه نامیدند. پارسه که ویرانه‌های باشکوه امپراتوری هخامنشی را در بردارد، امروزه در استان فارس قرار گرفته است. فارسی زبان رسمی ایران همان زبان باستانی پارسه می‌باشد. پس از حمله اعراب، ایرانیان مسلمان، زبان دین خود یعنی عربی را با چنان تکاملی به کار گرفتند که قسم اعظم آثار ادبی و علمی زبان عربی به وسیله نویسندگان ایرانی تألیف شدند.

از سوی دیگر در قرن نهم هنگامی که زبان فارسی با بهره‌گیری از کلمات عربی به زبان ادبی تبدیل شد، دانش ایرانیان و نیز ادبیات پارسی عنصری جدانشدنی از فرهنگ و ادب گردید. در ارتباط با ادبیات نمی‌توان به آسانی از دوران سامانیان گذر کرد، زیرا در دربار آنان در بخارا شاعران بسیاری پدیدار شدند که رودکی مشهورترین آنان است. نبوغ ایرانی در دوران سلجوقیان نیز شکوفا گردید. فردوسی خالق شاهنامه، داستان حماسی ملی ایرانیان، عمر خیام ستاره شناس و ریاضی‌دان که بیشتر به عنوان شاعر و فیلسوف شهره است، ابن‌سینا فیلسوف و طبیب، غزالی فیلسوف بزرگ جهان اسلام، فرید‌الدین عطار نیشابوری شاعر معروف و نظام‌الملک وزیر ملک شاه که رساله‌ای در آیین کشورداری دارد، تنها چند مورد تنوع و نبوغ فوق العاده ایرانیان است…»

گزیده‌ای از کتاب:

«موزه ملی ایران مجموعه‌ای از گنجینه آثار تاریخی و پیش از تاریخ ایران است، که شامل دو ساختمان مجزا به نام‌های موزه ایران باستان با تاریخ گشایش ۱۳۱۶ و موزه دوره اسلامی با تاریخ گشایش ۱۳۷۵ خورشیدی می‌باشد. از آنجایی که طرح و نقشه یک موزه باید با موضوع و اشیای داخل آن ارتباط و هماهنگی داشته باشد و همچنین با تاریخ و هنر آن سرزمین مرتبط و پیوسته باشد، از این رو نما و سردر ورودی موزه به سبک نمای ایوان کسری ساخته شده است. (ایوان کسرا نام کاخ مشهور شهر تیسفون، پایتخت دولت ساسانی است، که ایوان آن ۳۵ متر بلندی و ۵۰ متر پهنا و ۲۵ متر مربع عمق دارد.)»

کتاب «ایران سرای امید» در انتشارات فرهنگسرای میردشتی چاپ شده و در اختیار علاقمندان به حوزه‌ی  ایران‌شناسی قرار گرفته است.